วันหยุด หมายถึง วันที่นายจ้างกำหนดให้ลูกจ้างหยุดทำงาน ไม่ต้องมาทำงานตามปกติ เช่น วันหยุดประจำสัปดาห์ วันหยุดตามประเพณี เป็นต้น วันหยุดประจำสัปดาห์ ตามพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ.๒๕๔๑ มาตรา ๒๘ กำหนดว่า " ให้นายจ้างจัดให้ลูกจ้างมีวันหยุดประจำสัปดาห์สัปดาห์หนึ่งไม่น้อยกว่าหนึ่งวันโดยวันหยุดประจำสัปดาห์ต้องมีระยะห่างกันไม่เกินหกวันนายจ้างและลูกจ้างอาจตกลงกันล่วงหน้ากำหนดให้มีวันหยุดประจำสัปดาห์วันใดก็ได้ ในกรณีที่ลูกจ้างทำงานโรงแรมงานขนส่งงานในป่างานในที่ทุรกันดารหรืองานอื่นตามที่กำหนดในกฎกระทรวง นายจ้างและลูกจ้างอาจตกลงกันล่วงหน้าสะสมวันหยุดประจำสัปดาห์และเลื่อนไปหยุดเมื่อใดก็ได้แต่ต้องอยู่ในระยะเวลาสี่สัปดาห์ติดต่อกัน" ตามข้อกฎหมาย วันหยุประจำสัปดาห์ มี ๒ ประเภท คือ วันหยุดประจำสัปดาห์ที่สามารถกำหนดได้แน่นอน เช่น ทำงานจันทร์ถึงศุกร์ หยุดวันเสาร์ - อาทิตย์ เป็นต้น ส่วนใหญ่จะเป็นงานทั่ว ๆ ไป ไม่ใช่ธุรกิจเฉพาะ ซึ่งสามารถกำหนดวันทำงานปกติ วันหยุดและเวลาทำงานปกติได้ กรณีนี้วันหยุดประจำสัปดาห์ต้องมีระยะห่างกันไม่เกินหกวัน วันหยุดประจำสัปดาห์ที่ไม่สามารถกำหนดวันที่แน่นอนได้ เช่น งานบริการ งานที่ต้องเข้าเป็นกะ หรืองานที่ต้องเดินทางเป็นประจำ ลักษณะการหยุดจึงจำเป็นต้องเปลี่ยนไปตามลักษณะของการทำงานแต่ละประเภท เช่น อาจกำหนดว่า ทำงานห้าวัน หยุดสองวัน หรือทำงานหกวันหยุดหนึ่งวันเป็นต้น โดยงานในลักษณะดังกล่าวนี้ ยังสามารถเลื่อนหรือสะสมวันหยุดประจำสัปดาห์ ไปหยุดรวมกันทีเดียวได้ แต่ต้องไม่เกินสี่สัปดาห์ติดต่อกัน เช่น งานขายที่ต้องเดินทางไปต่างจังหวัด นายจ้างลูจ้างอาจตกลงกัน ให้ทำงานต่อเนื่องไปเลยยี่สิบวัน เมื่อกลับมาให้หยุดต่อเนื่อง สิบวัน อย่างนี้เป็นต้น